Pearl Jam 🥑

JAK DŁUGO DOJRZEWA AWOKADO? po 7 latach od wpisu jest aktualizacja, piszę ją tutaj, ale nie usuwam starego wpisu.

AKTUALIZACJA 2020- 2 maja – 14 lat od wydania, dokładnie co do dnia.

🥑 dojrzało – zajęło to tylko kilkanaście lat, ale ten album wszedł, czuję go, czuję też energię, której nie rozumiałem wtedy.

Te cztery pierwsze kawałki to świetne bangery! Jest energia, jest złość, jest wkurw. Następny Marker on the sand zaczął wreszcie przekonywać, perkusją przede wszystkim i świetnymi przejściami. Teraz to ma sens!

Teraz tekst Unemployable jest zrozumiały, ja właśnie w roku 2006  dopiero zacząłem moją zawodową pracę i wtedy nie czułem tych rozterek.

Big Wave świetne – zadziwiające, że wcześniej tego nie czułem – super rockowa energia i solóweczka Mike’a!

Gone piękne wciąż, tak jak we wcześniejszej recenzji, to nie zmieniło się nic, ale to Army Reserve ma natomiast nowego ducha, takiego nocode’owego.

Come back brzmi świetnie, jakoś tak ładniej, numer, który mógłby dla mnie konkurować z zajechanym trochę Yellow Ledbetter.

Natomiast Inside job jest przepiękny! Magia, czemu ja tego nie czułem wcześniej, może to przez to, że teraz na słuchawkach?

Ten album przeskoczył trochę miejsc wśród albumów PJ, zresztą, po co robić listę, po prostu w końcu go czuję. Tylko kawałek Parachutes jakoś mi to nie pasuje, ale dajmy mu kilka lat jeszcze.

Nawet oprawa i na okładka zaczęła mi się podobać – albo się zestarzałem, albo dojrzałem.

 

…………………………………………

2013

Brrrrr. Nie rozumiem tego albumu. Bez pomysłu na tytuł albumu. Bez pomysłu na okładkę. Bez pomysłu na muzykę? Przesadzam może, ale dla mnie to wciąż najsłabszy z albumów PJ. Specjalnie przesłuchałem go dziś 4 razy. Tak by go sobie przypomnieć. Odnaleźć jakąś perełkę. Ciężko było.

Najlepsze co z nim mam to wspomnienia. Rok 2006, wakacje. Wymyśliłem sobie, że nie spędzę tego czasu tylko na wylegiwaniu się. Wezmę się za jakąś wakacyjną robotę (wtedy jeszcze nie pracowałem na stałe – dopiero skończyłem studia). Znalazłem więc pracę jako przynieś, podaj, pozamiataj w naszej miejscowej knajpie. Owszem pracowałem tam wieczorami, ale na weekend byłem zabierany do pracy w oddalonej Sławie nad jeziorem. Tam też była knajpa – pewnie dalej jest, tylko już z mniej rockowym klimatem. Po prostu wiejska dyskoteka wieczorami. Pracowałem z wesołą ekipą, ale robota była dość ciężka. Rozlewanie piwa,stanie non stop na zmywaku, bieganie i przynoszenie czegokolwiek. Noszenie kegów z piwem. Przyznam, że na drugi dzień byłem wyczerpany. Tam zresztą nocowałem i na drugi dzień również była harówka. Zaczynało się od porannego przejścia po parkiecie i wyszukiwaniu co kto zgubił podczas nocnych pląsów. Potem sprzątanie knajpy i wieczorem znowu to samo. Nudne przeokropnie. Suma sumarum, była to beznadziejna robota za którą otrzymywałem dokładnie 3,50 za godzinę. Tak dokładnie – trzy złote i pięćdziesiąt groszy za godzinę pracy. Sama zapłata też trwała okropnie długo. Wspominam to z uśmiechem teraz, ale wtedy to była porażka. Stracone wakacje. Dobrze  że chociaż Kasia mnie tam odwiedzała. Raz to nawet mnie uratowała  bo zamknąłem się w pokoju tam w Sławie i zadzwoniłem na resztce baterii gdy nikt po mnie nie przyszedł przez kilka godzin. To było całkiem śmieszne. akurat.

Dlaczego kojarzy mi się to właśnie z tym albumem. To był właśnie czas wydania tej płyty. Właśnie podczas jakichś porannych porządków ujrzałem na jakimś kanale teledysk PJ do Life Wasted. Prawda jest taka, że sam o niego walczyłem. Polegało to na wydawaniu złotówek smsem i głosowaniu na następny kawałek – głupie to przy moich ówczesnych zarobkach. Godzinę mojej pracy poświęciłem na teledysk. Jednak strasznie chciałem go zobaczyć. No i pamiętam, że się zawiodłem straszliwie. Okropne to jakieś takie było. W tym samym stylu zrobiony jest książeczka do tego albumu. Jakieś niby straszne zakrwawione głowy muzyków. Brzydkie to ogromnie. Brrrrrr. Jak dla mnie kompletnie bez gustu. Zresztą sam kawałek jest tak nudzący. Szkoda gadać.

Kolejne skojarzenie to rok 2007 13 czerwca Chorzów. Mój pierwszy koncert PJ. Wybrałem się na niego ze znajomymi, których to dopiero w pociągu poznałem. Zresztą i tak nie spędziliśmy tego koncertu razem bo oni poszli na płytę, a ja głupi miałem miejsce na miejscach siedzących. To była trasa na której PJ promowali wciąż ten album. Grali z pewnością Life Wasted, Worlwide Suicide i kilka innych. Ja jednak czekałem na coś starszego. Pierwszy raz na Pearl Jam. Prawie się posikałem ze szczęścia. Przed nimi grali Linkin Park i Coma. Jak ja czekałem na ten koncert. Już po pierwszych dźwiękach zapomniałem, że jestem na miejscach siedzących. Stałem ze wszystkimi wokół oczarowany. Zdzierałem gardło ze łzami w oczach. Wciąż pamiętam momenty z tego koncertu. Eddie witający się z nami po Polsku. Sytuacja z fanem, który mógł sam sobie wybrać utwór. Indifference na koniec. Co to był za dzień. Wciąż mam ciary jak o tym pomyślę. Tu znalazłem relację na polskiej stronie Pearl Jam z tego koncertu – warto poczytać.

(zapisany tekst Ed’a gdy witał się z nami w Hosjofie)

Wracając do płyty. No jest ona, no i może da radę tego słuchać. Na koncercie brzmiało to ok. Jak słyszę to na albumach koncertowych też jest ok. Jednak z płytą ciężko mi to przychodzi. Najlepszy, kawałkiem na płycie jest Gone. Bardzo go lubię. Come back jest też całkiem fajny. Reszta jest dla mnie zbędna. Po prostu nie mogę się wgryźć w te numery. Co jest dziwne bo akceptuję prawie wszystko co oni zrobią. Może kiedyś docenię tę muzykę. Jednak na tę chwilę nie daję rady słuchać. Nuży mnie i już.

Tak się złożyło, że wczoraj postanowiłem wykasować wszystkie oceny ze wcześniejszych wpisów. Tak sobie myślałem, że ocena płyty zmienia się u mnie. Czasem mam ochotę dać szóstkę, czasem nie pasuje mi do nastroju. Zresztą, za dużo miałbym tych wysokich ocen. No i tak wyszło, że nie będę musiał dawać PJ niskiej oceny. Hehe, udało się wybrnąć.